ឥណ្ឌា៖ ម៉ោង១០ព្រឹកជាពេលវេលាដែលក្រុមស្ត្រីមេផ្ទះរស់នៅក្នុងសហគមន៍មួយ ឈ្មោះ ចាហានីពូរ៉ា ជួបជុំគ្នាដើម្បីពិភាក្សាបញ្ហាផ្សេងៗអំពីការងារអភិវឌ្ឍន៍សហគមន៍របស់ពួកគេឱ្យកាន់តែរីកចម្រើនប្រសើរឡើង។ ការជួបជុំគ្នានេះមិនញឹកញាប់នោះទេ អាចមួយទៅពីរសប្តាហ៍ម្តងតែប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកស្រី Ahniya ជាស្ត្រីដឹកនាំគ្រួសារមួយក្នុងចំណោម ៣៥០គ្រួសារផ្សេងទៀត បាននិយាយថា ភូមិចាហានីពូរ៉ា បានក្លាយជាភូមិ ODF ដោយការចាប់ផ្តើមពីស្ត្រីចូលរួមគ្នាបំផុសគំនិតឡើង។ “ពួកយើងជាស្ត្រី ! យើងនាំគ្នាធ្វើឱ្យភូមិនេះស្អាតនិងមានអនាម័យល្អ ព្រោះបុរសក្រៅពីទៅធ្វើការពេលត្រលប់មកផ្ទះវិញតែងនាំគ្នាផឹកស្រា មិនសូវគិតរឿងផ្ទះសម្បែងឡើយ”។
ស្រ្តីវ័យ៣៣ ឆ្នាំរូបនេះ បានរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍ការងារអនាម័យក្នុងភូមិថា អ្នកភូមិបានអប់រំប្រជាពលរដ្ឋក្នុងភូមិទាំងអស់ ឱ្យយល់ដឹងពីបញ្ហាអនាម័យ ព្រមទាំងចេះតាមដានគ្នា ប្រសិនបើសង្ស័យឬឃើញនរណាម្នាក់បន្ទរបង់ក្រៅបង្គន់។
“ឱ្យតែឃើញបន្ទោរបង់កន្លែងណាមួយក្រៅបង្គន់ ក្នុងព្រៃជិតៗភូមិ អ្នកភូមិនឹងនាំគ្នាទូងស្គរឡើង ដើម្បីឱ្យអ្នកនោះខ្មាសអៀន ឈប់បន្ទោរបង់ពាសវាលពាសកាលទៀត”។
ទន្ទឹមគ្នានេះដែរ ដើម្បីឱ្យបរិស្ថានក្នុងភូមិមានអនាម័យល្អ ក្រៅពីរដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាជួយផ្តល់ប្រាក់៦០ភាគរយជួយឱ្យប្រជាពលរដ្ឋសង់បង្គន់តាមគ្រួសារនីមួយៗ រដ្ឋាភិបាលបានផ្តល់រថយន្តដឹកសំរាមចំនួនបីគ្រឿង ដោយចំណាយទឹកប្រាក់ចំនួន ២លានរ៉ូប៊ីក្នុងមួយឆ្នាំ ដើម្បីប្រមូលសំរាមក្នុងភូមិនេះ។
ដោយសារផ្លូវក្នុងភូមិតូចចង្អៀត ភូមិបានបង្កើតក្រុមអ្នកប្រមូលសំរាមក្នុងភូមិ ដោយប្រើកង់ដើរប្រមូលតាមផ្ទះ ហើយស្រ្តីនៅតាមផ្ទះនីមួយៗត្រូវបង់ប្រាក់ ១០រ៉ូប៊ីក្នុងមួយខែទៅឱ្យអ្នកប្រមូលសំរាមនោះ។
អ្នកភូមិបានឱ្យដឹងថា ប្រជាជនក្នុងសហគមន៍ ចាហានីពូរ៉ា មានមុខរបរភាគច្រើនជាកសិករ ហើយពួកគេមានជីវភាពប្រសើរច្រើន មិនតែប៉ុណ្ណោះស្ត្រីក្នុងភូមិនេះ ចេះបច្ចេកទេសគ្រប់គ្រងលាមកសត្វ ចេះផលិតជាជីកំប៉ុស្តិ៍ ហើយកាកសំណល់ខ្លះអាចច្នៃជាសំណងគេហដ្ឋាននិងផ្លូវថ្នល់។
ប្រភពពី WMC ៖ ស្ត្រីមេផ្ទះបង្កើតភូមិODF មួយក្នុងស្រុកស៊ីហ័រប្រទេសឥណ្ឌា
 |
| ស្ត្រីនៅក្នុងភូមិសហគមន៍ Jahangipura បង្ហាញបច្ចេកទេសគ្រប់គ្រងលាមកសត្វធ្វើជីកំប៉ុស្តិ៍ - Mao Samnang |
សហគមន៍ Jahangipura ជាភូមិមួយស្ថិតនៅស្រុកស៊ីហ័រ រដ្ឋបុផល ប្រទេសឥណ្ឌា ! ទីនេះមានចំងាយជាងមួយពាន់បីរយគីឡូម៉ែត្រពីទីក្រុងញ៉ូវដេលី។ ចាហានីពូរ៉ា បានក្លាយជាភូមិគ្មានការបន្ទោរបង់ពាសវាលពាសកាលទាំងស្រុង ឬភូមិODF ក្នុងឆ្នាំ ២០១៤ កើតឡើងដោយការរួបរួមគំនិតគ្នារបស់ស្ត្រីជាអ្នកដឹកនាំភូមិ។
អ្នកស្រី Ahniya ជាស្ត្រីដឹកនាំគ្រួសារមួយក្នុងចំណោម ៣៥០គ្រួសារផ្សេងទៀត បាននិយាយថា ភូមិចាហានីពូរ៉ា បានក្លាយជាភូមិ ODF ដោយការចាប់ផ្តើមពីស្ត្រីចូលរួមគ្នាបំផុសគំនិតឡើង។ “ពួកយើងជាស្ត្រី ! យើងនាំគ្នាធ្វើឱ្យភូមិនេះស្អាតនិងមានអនាម័យល្អ ព្រោះបុរសក្រៅពីទៅធ្វើការពេលត្រលប់មកផ្ទះវិញតែងនាំគ្នាផឹកស្រា មិនសូវគិតរឿងផ្ទះសម្បែងឡើយ”។
ស្រ្តីវ័យ៣៣ ឆ្នាំរូបនេះ បានរៀបរាប់ពីបទពិសោធន៍ការងារអនាម័យក្នុងភូមិថា អ្នកភូមិបានអប់រំប្រជាពលរដ្ឋក្នុងភូមិទាំងអស់ ឱ្យយល់ដឹងពីបញ្ហាអនាម័យ ព្រមទាំងចេះតាមដានគ្នា ប្រសិនបើសង្ស័យឬឃើញនរណាម្នាក់បន្ទរបង់ក្រៅបង្គន់។
“ឱ្យតែឃើញបន្ទោរបង់កន្លែងណាមួយក្រៅបង្គន់ ក្នុងព្រៃជិតៗភូមិ អ្នកភូមិនឹងនាំគ្នាទូងស្គរឡើង ដើម្បីឱ្យអ្នកនោះខ្មាសអៀន ឈប់បន្ទោរបង់ពាសវាលពាសកាលទៀត”។
ទន្ទឹមគ្នានេះដែរ ដើម្បីឱ្យបរិស្ថានក្នុងភូមិមានអនាម័យល្អ ក្រៅពីរដ្ឋាភិបាលឥណ្ឌាជួយផ្តល់ប្រាក់៦០ភាគរយជួយឱ្យប្រជាពលរដ្ឋសង់បង្គន់តាមគ្រួសារនីមួយៗ រដ្ឋាភិបាលបានផ្តល់រថយន្តដឹកសំរាមចំនួនបីគ្រឿង ដោយចំណាយទឹកប្រាក់ចំនួន ២លានរ៉ូប៊ីក្នុងមួយឆ្នាំ ដើម្បីប្រមូលសំរាមក្នុងភូមិនេះ។
ដោយសារផ្លូវក្នុងភូមិតូចចង្អៀត ភូមិបានបង្កើតក្រុមអ្នកប្រមូលសំរាមក្នុងភូមិ ដោយប្រើកង់ដើរប្រមូលតាមផ្ទះ ហើយស្រ្តីនៅតាមផ្ទះនីមួយៗត្រូវបង់ប្រាក់ ១០រ៉ូប៊ីក្នុងមួយខែទៅឱ្យអ្នកប្រមូលសំរាមនោះ។
 |
| អ្នកប្រមូលសំរាមក្នុងភូមិ Jahangipura ដោយប្រើកង់ដើរប្រមូលតាមផ្ទះ - Mao Samnang |
ប្រភពពី WMC ៖ ស្ត្រីមេផ្ទះបង្កើតភូមិODF មួយក្នុងស្រុកស៊ីហ័រប្រទេសឥណ្ឌា
អត្ថបទ ម៉ៅ សំណាង
Comments
Post a Comment